«Το σύστημα έδωσε ελευθερίες αλλά όχι ευκαιρίες απόδειξης δυνατοτήτων. Και κατάντησε τη νεολαία κοπάδι προβάτων χωρίς ποιμένα»
Η Χρύσα Δημουλίδου δεν είναι μια συνηθισμένη συγγραφέας. Δεν είναι καν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ανατρεπτική, αντισυμβατική, πολυταξιδεμένη, υπερδραστήρια, πολυγραφότατη και αλλεργική σε κάθε είδους δέσμευση και φαρισαϊσμό, δεν διστάζει όχι μόνο να γράφει και να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, αλλά και να υποδεικνύει μοντέλα και στάσεις ζωής.
Υπήρξε αεροσυνοδός της Ολυμπιακής για πολλά χρόνια και θα ’λεγε κανείς ότι γνωρίζει τον πλανήτη σαν την τσέπη της. Αξιον λόγου είναι και η μεγάλη και καθημερινή δραστηριότητά της μέσω του Facebook, όπου έχει αναρτήσεις γεγονότων εφ’ όλης της ύλης, αδιαφορώντας να προωθήσει πρωτίστως τη δουλειά της, όπως κάνουν οι άλλοι συγγραφείς. Περισσότερο μοιάζει με μαχόμενο δημοσιογράφο που προσπαθεί να αφυπνίσει συνειδήσεις και να αποκαλύψει γεγονότα.
Οι αναγνώστες της τη λατρεύουν, σχεδόν την έχουν θεοποιήσει και δεν είναι λίγοι εκείνοι που δηλώνουν πως από τη στιγμή που διάβασαν δικό της βιβλίο αδυνατούν να διαβάσουν άλλον συγγραφέα, καρτερώντας υπομονετικά την έκδοση του επόμενου έργου της. Η ίδια από το 1997 έχει εκδώσει είκοσι ένα βιβλία ποικίλης ύλης, όπως δραματικά μυθιστορήματα, κωμωδίες, αστυνομικά, μεταφυσικά, ιστορικά, φιλοσοφικής έρευνας, παιδικά, ποιήματα.
Ολα έγιναν best sellers και η ίδια έχει βραβευτεί και έχει προταθεί για συγγραφέας της χρονιάς. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει ένας απλός και πολύ προσιτός άνθρωπος και κοιτάζει απορημένη όταν την αναγνωρίζουν και της δηλώνουν τον θαυμμασμό τους, πολύ περισσότερο όταν της ζητούν… την υπογραφή της.
-Υπήρξατε αεροσυνοδός και μάλιστα ιδιαίτερα κοσμική. Μετά απότομα κάνατε στροφή τελείως αντίθετη από τις μέχρι τότε δραστηριότητες και ενδιαφέροντά σας. Απομονωθήκατε και αρχίσατε να εκδίδετε το ένα βιβλίο μετά το άλλο. Τι σας έκανε να πάρετε μια τέτοια απόφαση;
Οσο κι αν σας φανεί περίεργο, ήταν η ανάγκη μου να μάθω ποια πραγματικά είμαι και μετά να περάσω κάποια μηνύματα. Γεννήθηκα ελεύθερη, ροκ θα έλεγα, σε μια πουριτανική εποχή που η παρθενιά των γυναικών ήταν η κορόνα στο κεφάλι τους, η τιμή της οικογένειας και η μοναδική της προίκα, όταν δεν είχε λεφτά. Κι εγώ δεν τα καταλάβαινα αυτά. Και φυσικά, αντιδρούσα και στο σπίτι γινόταν το έλα να δεις, καθότι είχα και πολύ αυστηρό πατέρα. Από την άλλη, εγώ ένα ροκ πλάσμα ήμουν βαθιά συναισθηματική και ρομαντική που μπορεί να ονειρευόταν τον γαλάζιο πρίγκιπα, άλλα δεν θα του έβαζε ποτέ στεφάνι. Φοβόμουν και φοβάμαι τον γάμο, αντιπαθώ τα νυφικά και σιχαίνομαι τις βέρες. Αντίθετα, λατρεύω τα παιδιά. Το μόνο που ήθελα ήταν να ξεφύγω από την επαρχία και να γνωρίσω όλον τον κόσμο.
-Δηλαδή, η συγγραφή αποτέλεσε για σας ένα είδος ψυχανάλυσης και αυτογνωσίας;
Ετσι ακριβώς. Μέσα από τις ηρωίδες μου και τις πράξεις τους είδα τον πραγματικό μου εαυτό. Κατάλαβα ότι τελικά ήμουν ένα φοβισμένο και ρομαντικό πλάσμα που δεν είχε και πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό του, γι’ αυτό και φορούσε για χρόνια προσωπείο. Ηταν εκεί που αντιλήφθηκα ότι δεν είχα πια ανάγκη από μάσκες και τις πέταξα όλες. Τελικά, ήμουν μάλλον πολύ δυναμική και αποφασιστική για να παραγκωνίζομαι έντεχνα από κάποιους ανόητους που το έπαιζαν σπουδαίοι υποτιμώντας την νοημοσύνη μου και την καλή μου πρόθεση. Καιρός ήταν να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Διότι μπορεί στα είκοσι να έχεις το πρόσωπο που φαίνεται, αλλά στα σαράντα έχεις το πρόσωπο που σου αξίζει…
«ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΧΑΡΑΜΙΖΟΝΤΑΙ»
-Πώς βλέπετε τους νέους σήμερα σε σύγκριση με τη δική σας εποχή;
Είναι άτυχοι από πολλές απόψεις. Πρώτον, δεν έχουν κίνητρα και ευκαιρίες για να αποδείξουν την αξία τους. Γιατί, ενώ αυτά τα παιδιά είναι πολύ χαρισματικά, χαραμίζονται στο πουθενά. Αναγκάζονται να ζουν και να συντηρούνται από τους γονείς τους, να νιώθουν ανασφαλή και άχρηστα. Γι’ αυτό και στηρίζονται σε δύο πολυαγαπημένους και αχώριστους «φίλους» και ίσως τους μοναδικούς που έχουν, το κινητό και τον υπολογιστή τους. Από εκεί μέσα ερωτεύονται, ψάχνουν απαντήσεις, προσπαθούν να προβάλλουν τα πιστεύω τους, τις φοβίες τους. Και για όλα αυτά ευθύνεται το σύστημα που έδωσε ελευθερίες αλλά όχι ευκαιρίες απόδειξης δυνατοτήτων. Και κατάντησε τη νεολαία κοπάδι προβάτων χωρίς ποιμένα, ούτε καν σκύλο. Πάνε κι έρχονται κοπάδια φοβισμένων ομάδων που αναρωτιούνται ποιος είναι ο σκοπός της ζωής. Είναι τραγικό. Ενα κοπάδι που μπορεί να δώσει άφθονα προϊόντα και παραμένει ανεκμετάλλευτο, γιατί το εγκατέλειψε ο ποιμένας του.
-Μήπως είναι ο λόγος που σας διαβάζουν οι νέοι φανατικά και κάνουν τις φράσεις σας μότο ζωής;
Μπορεί και να είναι αυτό. Σίγουρα με διαβάζουν, γιατί τους βγάζω κρυμμένα συναισθήματα, απαντώ στα ερωτήματά τους, τους καθοδηγώ, τους αποτρέπω να κάνουν λάθη. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα μηνύματα έκλυσης βοήθειας λαμβάνω καθημερινά από νέους αλλά και από ωριμότερους ανθρώπους, κυρίως γυναίκες, που τολμούν περισσότερο από τους άνδρες. Βοηθώ όσο μπορώ. Ενας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Το θέμα δεν είναι να βοηθάνε οι συγγραφείς ή κάποιοι πνευματικοί άνθρωποι, αλλά το σύστημα. Δυστυχώς όμως, από την ώρα που καταργήθηκαν η οξεία και περισπωμένη μαζί με την ποδιά, καταργήθηκαν και πολλά άλλα σε αυτήν τη χώρα.
«ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ»
-Τι μηνύματα περνούν τα βιβλία σας;
Ηθικών αξιών, πρωτίστως. Κάτι που φαίνεται συνοπτικά και στα παιδικά μου έργα. Στα παραμύθια μου δεν μιλάω για πρίγκιπες και πριγκιποπούλες, αλλά για την ταπεινότητα, την ανιδιοτέλεια της φιλίας και της προσφοράς. Και τα παιδιά πρέπει να γαλουχηθούν με αρχές από την κούνια. Οταν ένα κοριτσάκι μεγαλώνει με είδωλο μια βασιλοπούλα, αυτό θέλει, όταν ενηλικιωθεί, να είναι όμορφη και να έχει λεφτά ή κάποιον με λεφτά. Και μετά, αρχίζουν να πληθαίνουν οι πλαστικοί χειρουργοί και οι βίζιτες… Η ομορφιά είναι καλοδεχούμενη όταν συνυπάρχει με την ομορφιά ψυχής και πνεύματος. Διαφορετικά, μάλλον σοκάρει να βλέπεις ένα όμορφο πλάσμα να εκτοξεύει ανοησίες και να φέρεται χυδαία. Γελάω όταν ακούω να αποκαλούν σταρ ηθοποιούς ή ανθρώπους της τηλεόρασης. Μα καλοί μου, σταρ δεν είναι αυτός που τον φωτίζουν τα φώτα, αλλά εκείνος που φωτίζει τους άλλους γύρω του με τις πράξεις του. Υπάρχουν άνθρωποι της τηλεόρασης που δεν προσφέρουν τίποτε πέρα από μια όμορφη τηλεοπτική εικόνα, και όμως, θεωρούνται σπουδαίοι τη στιγμή που αφανείς ήρωες, όπως γιατροί, ερευνητές, διασώστες, λόγιοι, δίνουν καθημερινή μάχη και παράγουν έργο. Περιφρονώ όλους αυτούς τους «σταρ» που η ματαιοδοξία τους δεν τους επιτρέπει να βλέπουν καμιά εικόνα πέρα από το είδωλό τους…
«ΟΙ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΙ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ»
-Μιλήστε μας για το τελευταίο βιβλίο σας και αν γράφετε κάτι άλλο…
Η «Μερσέντες Χιλ» είναι ένα ερωτικό, μεταφυσικό μυθιστόρημα που δυστυχώς ελάχιστοι κατάλαβαν το νόημά του. Αναφέρεται στη σχέση μας με τον χρόνο και τον χωροχρόνο. Παράλληλα, διαδραματίζεται μέσα από έναν μεγάλο έρωτα η ιστορία μιας γυναίκας που έγινε η βασίλισσα του βωβού κινηματογράφου στο Χόλιγουντ, για να καταντήσει μια έρημη, μοναχική ύπαρξη ξεχασμένη σε ένα νησί της Ελλάδας. Νομίζω ότι είναι το πιο καλογραμμένο βιβλίο μου. Αυτό μαζί με το «Σταυροδρόμι των ψυχών» και τη «Σουίτα στον Παράδεισο» με κάνουν πολύ υπερήφανη. Είναι πολύ ξεχωριστά μου παιδιά. Ειδικά η «Σουίτα». Οσον αφορά το επόμενο βιβλίο, έχει ήδη παραδοθεί στις εκδόσεις Ψυχογιός και θα εκδοθεί στις αρχές του 2011. Τίτλος, «Οι αγγελιοφόροι του πεπρωμένου». Αυτό το βιβλίο γράφτηκε κατά παραγγελία των αναγνωστών μετά την απαίτησή τους να έχει «Το σταυροδρόμι των ψυχών» συνέχεια. Δεν έχω ξαναγράψει ποτέ άλλοτε συνέχεια βιβλίου μου, πολύ περισσότερο κατά παραγγελία. Τώρα που τελείωσε ευχαριστώ πολύ όλους εκείνους που με πίεσαν να το κάνω. Είναι το πρώτο βιβλίο μου επιστημονικής φαντασίας, αφού τα γεγονότα διαδραματίζονται στο 2361… Τώρα γράφω το δεύτερο αστυνομικό μου μυθιστόρημα, που θα εξελίσσεται μεταξύ Ελλάδος και Βερολίνου.
«ΤΟ ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ»
-Τελικά, εκτός από πολυγραφότατη είστε και ποικιλόμορφης θεματολογίας και παντού γνωρίζετε επιτυχία. Πού οφείλεται αυτό;
Στο γεγονός ότι υπήρξα αεροσυνοδός και είχα πολλές εικόνες, στη ζωή που έκανα, στον ερευνητικό μου χαρακτήρα και στο ότι ήμουν ροκ. Γιατί ροκ δεν είναι αυτός που ντύνεται με ξεσχισμένα τζιν και δερμάτινα μπουφάν και μπότες, αλλά εκείνος που είναι ελεύθερος και δεν μπαίνει σε καλούπια. Εκείνος που μπορεί να είναι μόνος του και όχι να έχει σπόνσορες ή αυλικούς γύρω του. Το ροκ είναι στάση ζωής και όχι ενδυματολογία. Εγώ δεν φοράω τζιν, μου αρέσουν οι ψηλοτάκουνες γόβες και το σικ, ας πούμε, ντύσιμο, αλλά είμαι παντός καιρού, θέματος και θεάματος. Κυκλοφορώ παντού, εκεί όπου νιώθω καλά και προπαντός είμαι ο εαυτός μου. Το μόνο πράγμα που δεν διαπραγματεύομαι είναι η ελευθερία μου…
Η Αννίτα πουλάει φύκια και το λέει ευθέως»
-Για τα τηλεοπτικά δρώμενα τι έχετε να πείτε;
Είναι μια τραγωδία, μια συνεχής κατηφόρα σε βόθρο. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις, όπως ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Χάρης Ρώμας, που για μένα είναι μοναδικός, γι’ αυτό και είναι επαναλαμβανόμενος, η Αγγελική Νικολούλη, που είναι κα-τα-πλη-κτι-κή, και δυο τρεις άλλοι ερευνητές δημοσιογράφοι που είναι επίσης αξιόλογοι. Ακόμη και η Αννίτα Πάνια, που κάποιοι θεωρούν την εκπομπή της σκουπίδι, εμένα μου αρέσει πολύ, γιατί τουλάχιστον εκείνη δεν πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, όπως κάνουν κάποιες άλλες παρουσιάστριες. Πουλάει φύκια και το δηλώνει ευθέως. Και γι’ αυτό την πάω πολύ. Επειδή είναι ροκ, δηλαδή αυθεντική. Η τηλεόραση αποτελεί πλέον έναν αχταρμά από κάθε καρυδιάς καρύδι που θέλει να γίνει «σταρ». Και αυτό κου-ρά-ζει! Πρέπει πλέον να το καταλάβουν οι τηλεοπτικοί εγκέφαλοι. Απλά, ο κόσμος, εκείνος που δεν έχει άλλες επιλογές, τα βλέπει αναγκαστικά. Ομως, εκείνοι που έχουν παιδεία, κρίση και μπορούν να διαβάσουν τους περιφρονούν. Γι’ αυτό και οι πωλήσεις βιβλίων αυξήθηκαν αισθητά. Οι σταρ του μέλλοντος θα είναι οι συγγραφείς και θα είναι πραγματικοί σταρ…
«Αλίμονο αν δεν τρελαθείς από έρωτα»
-Μιλήστε μας λίγο για τη ζωή σας. Ερωτευτήκατε, αγαπήσατε, κάνατε τρέλες για κάποιον άνδρα;
Ουαί κι αλίμονο αν κάποιος άνθρωπος δεν τρελαθεί από έρωτα. Τότε, δεν έχει ζήσει, απλώς έκανε ένα πέρασμα. Μα ο έρωτας είναι το χρώμα στη ζωή μας, η κινητήριος δύναμη, λόγος ύπαρξης. Παντού η πλάση διαλαλεί τον έρωτα. Οι υγιείς άνθρωποι πρέπει να βιώνουν τον έρωτα σε όλο του το μεγαλείο, γιατί θα ’ρθει το πλήρωμα του χρόνου και τότε θα αναρωτιούνται γιατί στα νιάτα τους δεν έκαναν αυτά που έπρεπε να κάνουν. Είναι θλιβερό να βλέπεις γερασμένα κορμιά να μοιράζονται το κρεβάτι τους με τα νιάτα πληρώνοντας αδρά πιστεύοντας ότι έχουν το δικαίωμα να κοροϊδεύουν τον έρωτα. Αν όμως ο έρωτας είχε μιλιά, θα τους έλεγε ότι τον προσβάλλουν βάναυσα. Η αγάπη είναι εκείνη που νιώθει τιμημένη σε αυτές τις ηλικίες. Ο έρωτας είναι για τα νιάτα και η αγάπη για τα γεράματα. Κι αν κάποιοι έχουν συνδυάσει και τα δύο σοφά, τότε θα κρατήσει για όλη τους τη ζωή… Είναι όμως δύσκολο, πολύ δύσκολο. Εχω κάνει πολλές τρέλες για έναν άνδρα και μετανιώνω που δεν έκανα άλλες τόσες, γιατί τώρα δεν κουνιέμαι από τη θέση μου για κανέναν. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
espressonewς
