Το 97’ μπήκα στη σχολή και το 99’ με πήρε ο Κιμούλης, στον “Κορεαλανό” που έκανε, και εκεί ήταν που είπα απολύτως συνειδητοποιημένα “εδώ είμαστε!” Το ίδιο έγινε και με το σινεμά- ένα ταξίδι άλλου είδους, μία άλλη μαγεία. Απ’ την άλλη, η τηλεόραση ήταν ένα μέσο επιβίωσης-αν και πολύ ωραίο μέσο. Για τα χρήματα την κάνω πιο πολύ, αλλά και για την εξέλιξη μου-αν δηλαδή, με ιντριγκάρει πολύ ένας ρόλος. Απ την άλλη, η τηλεόραση σου φέρνει την μεγάλη αναγνωρισιμότητα και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Μου αρέσει όταν με σταματάει ο κόσμος στο δρόμο και μου μιλάνε οι άνθρωποι- είναι ωραία αυτή η επαφή. Όλοι όσοι είναι σε αυτό το χώρο τους αρέσει. Κι όποιος πει το αντίθετο, λέει ψέματα».
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ
«Με το που τελείωσα τη δραματική σχολή έφυγα αμέσως για τη Νέα Υόρκη. Και ο λόγος που
επέστρεψα στην Αθήνα από τη Νέα Υόρκη, ήταν για να κάνω θέατρο. Εκεί δούλευα σε ταβέρνα, σε εστιατόρια- όπου έβρισκα- γιατί κάπως έπρεπε να συντηρήσω τον εαυτό μου αφού είχα πάει με ελάχιστα χρήματα εκεί- τόσο λίγα που δεν μου έφταναν ούτε για τον πρώτο μήνα. Ωστόσο, με γοήτευε η ιδέα της Νέας Υόρκης. Πολύ! Από μικρός έβλεπα αμερικάνικες ταινίες και ήθελα να ζήσω κι εγώ κάτι παρόμοιο-μία ίδια περιπέτεια. Στα δύο χρόνια που μείναμε εκεί με την Αλίκη- τη γυναίκα μου-, περάσαμε πολύ καλά. Αγωνιστήκαμε πάρα πολύ, αλλά ήταν μια χαρά». ΟΙ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
«Ποτέ δεν είχα το κόμπλεξ του “μα, εγώ είμαι καλλιτέχνης, γιατί να δουλέψω σε ταβέρνα;”. Αυτά είναι μαλακίες! Ακόμη και τώρα, εγώ δεν νιώθω καλλιτέχνης. Εννοείται πως αγαπώ τη δουλειά μου και την κάνω όσο καλύτερα γίνεται, αλλά όταν έχεις ανάγκη να επιβιώσεις, κάνεις τα πάντα. Μα, και η οικοδομή-εκεί όπου επίσης δούλευα κάποτε-μία μορφή τέχνης είναι. Γιατί με τέχνη πρέπει να το κάνεις κι αυτό. Ντροπή είναι; Έχω κάνει πολλές δουλειές, δεν τις αγάπησα όλες, όμως προσπάθησα να δώσω σε όλες τον καλύτερό μου εαυτό: Και στην οικοδομή, και στην ταβέρνα, και στα μπαρ όπου δούλευα ως σερβιτόρος, αλλά και όταν έκανα promotion σε τσιγάρα ή ακόμη και σε προφυλακτικά. Έκανα πολλά και δεν είχα πρόβλημα με καμία δουλειά γιατί, και σαν παιδί, μεγάλωσα με λίγα χρήματα. Ακόμη και στο μετρό δούλεψα, στις μονώσεις. Καλό μου έκαναν όλα αυτά. Μόνο καλό. Εμπειρίες ήταν όλες που κάτι μου έδωσαν. Με πήγαν παρακάτω, με προχώρησαν ως άνθρωπο, ως χαρακτήρα, ως προσωπικότητα. Είμαι ευγνώμων για ό,τι έζησα». ΤΡΕΛΕΣ, ΑΛΗΤΕΙΕΣ, ΤΑΞΙΔΙΑ
«Όταν ήμουν μικρός δεν είχα όνειρα. Σαν έφηβος πήγαινα στα ρειβ πάρτυ ή στα grans πάρτυ, πήγαινα στο γήπεδο να δω τον Παναθηναϊκό, αλήτευα στις πορείες, σε εκδρομές- παντού. Ένιωθα κι εγώ σαν τον κλασικό “μαλάκα έφηβο” που νομίζει ότι θ’ αλλάξει τον κόσμο. Οι γονείς μου, όμως, μου έκαναν το εξής δώρο: με άφησαν ελεύθερο. Και αυτό, με τον τρόπο του, μου έβαλε και τα όρια εκείνα που χρειαζόμουν τα οποία ήταν απαραίτητα για να προχωρήσω στη ζωή. Ξέρω τι σημαίνουν οι λέξεις “ανεξαρτησία”, “χαρά”, “παιχνίδι”- τα χόρτασα όλα αυτά. Στο σχολείο θυμάμαι ήμουν ένας μαθητής του 14-15, αν και ποτέ δεν άνοιξα βιβλίο. Ό,τι έπαιρνα ήταν από την παράδοση. Είχα μείνει μετεξεταστέος στην πρώτη γυμνασίου, στα μαθηματικά, μετά έκανα φροντιστήριο και πέρασα. Το πιο αγαπημένο μου πράγμα, μετά την κόρη μου, είναι τα ταξίδια. Είναι τρόπος ζωής. Εκεί να δεις τι έχω κάνει! Φαντάσου ότι πήγα στην Πορτογαλία-το πρώτο μου ταξίδι ήταν αυτό-επειδή μου άρεσε η σημαία! Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα ταξίδι που είχα κάνει στη Γουατεμάλα. Ήμασταν μέσα στη ζούγκλα, εγώ κοιμόμουν σε μία αιώρα κι από πάνω μου ήταν φίδια και πήδούσαν πιθήκια. Ακόμη και τώρα έχω άγνοια κινδύνου-αν και με άλλαξε το παιδί. Στα ταξίδια μου έχω δηλητηριαστεί κάποιες φορές, κινδύνεψα λίγο, αλλά το αντιμετώπισα. Έχω κάνει αρκετές κραιπάλες στη ζωή μου- τσιγάρα, ποτά, τα πάντα. Αλλά ήταν μία εποχή που πέρασε και τελείωσε». Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ
«Δεν κυνηγώ την επιτυχία. Εγώ κοιτάω να κάνω σωστά τη δουλειά μου- όλα τα άλλα απλά δεν με αφορούν. Επίσης, δεν θεωρώ επιτυχία το να με ξέρει ο κόσμος. Θα χαρώ, όμως, πολύ, εάν μετά το τέλος μίας παράστασης έρθουν άτομα από το κοινό και μου πουν καλά λόγια. Αυτό ναι, είναι ευχάριστο. Σε κάνει να νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου, σου δίνει ενέργεια, βλέπεις θετικά κάποια πράγματα. Το μόνο “κακό” με την επιτυχία είναι ό,τι πολλές φορές σε επαναπαύει. Ευτυχώς, αυτό δεν το έχω πάθει. Από τότε που ήμουν ακόμη μαθητής στη σχολή, ήθελα να παίρνω γνώσεις απ τον καθένα και, ακόμη και σήμερα, έτσι λειτουργώ». ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ
«Από πολύ μικρός την “παθαίνω” με τα οικονομικά, όμως δεν βάζω μυαλό και συνεχίζω. Είμαι λίγο
σπάταλος, δεν προγραμματίζομαι και ξοδεύω όταν μου έρθουν τα χρήματα για οτιδήποτε. Για παράδειγμα, πολλές φορές έχω μείνει χωρίς λεφτά στην τσέπη μου. Και, όχι μόνο εδώ στην Αθήνα, αλλά και μακριά. Εκεί ήταν πιο δύσκολο, γιατί δεν είχα τη δυνατότητα να ζητήσω από τους γονείς μου να με βοηθήσουν. Ήμουν εντελώς μόνος. Ήμουν θυμάμαι, για παράδειγμα, διακοπές στη Νίσυρο πριν από μερικά χρόνια, δεν είχα μία στην τσέπη μου και, για μία εβδομάδα, έτρωγα μπανάνες και αχινούς που έβγαζα από την παραλία. Τα είχα χωρίσει κιόλας: Μπανάνες το πρωί και το μεσημέρι και, το βράδυ, αχινούς με λίγο ψωμί. Και, όλο αυτό, από πείσμα για να μείνω όσο γίνεται παραπάνω μέρες στο νησί, επειδή μου άρεσε. Αλλιώς, θα είχα πάρει το πρώτο καράβι και θα γυρνούσα πίσω στο σπίτι». Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ
«Η αλήθεια είναι πως δεν μου μοιάζει η κόρη μου- έχει πάρει περισσότερα χαρακτηριστικά από τη μάνα της. Την πρώτη φορά που την αντίκρισα, τα πρώτα 5 δευτερόλεπτα, ένιωσα σαν να αιωρούμαι στο συμπάν. Ήμουν μετέωρος. Κι όταν την πήρα αγκαλιά ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου. Η πιο ωραία! Σήμερα, πάμε μαζί βόλτες, περπατάμε στην Πλάκα, την πάω στον παιδικό σταθμό, πάμε μαζί στις κούνιες και παίζουμε, το βράδυ της φτιάχνω το γάλα της, της διαβάζω παραμύθια, τη νανουρίζω, κάνουμε μπάνιο, συζητάμε. Όλα τα κάνουμε. Υπάρχουν φορές που με ρωτάει κάποια πράγματα και με κολλάει στον τοίχο. Ανησυχώ για το μέλλον της- δεν ξέρω πως θα είναι τα πράγματα σε 10 ή 15 χρόνια. Θέλω το καλύτερο για εκείνη, όμως πολλά παιδιά έχουν μεγαλώσει σε πολύ χειρότερες συνθήκες από τις σημερινές. Ωστόσο, πάντα είμαι αισιόδοξος μαζί της και θέλω να της δίνω όλη μου τη θετική ενέργεια».
ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΣΗΜΕΡΑ
«Ο άνδρας του 2012 δεν είναι ο ίδιος με εκείνον του ’50 ή του ’60. Ωστόσο, πρέπει να στηρίζει τη γυναίκα του καθημερινά, πρέπει να της παρέχει ασφάλεια και να την κάνει να αισθάνεται δυνατή και ασφαλής. Επίσης, πρέπει να είναι προστατευτικός. Δεν ξέρω αν είμαστε λιγότερο έξυπνοι από τις γυναίκες, όμως σίγουρα, δεν έχουμε κάτι που έχουν οι γυναίκες. Και εννοώ ότι εκείνες εγκυμονούν και μετά γεννούν. Φέρνουν στον κόσμο τη ζωή. Εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, οπότε είμαστε ένα σκαλοπάτι πιο κάτω-σε ό,τι αφορά στο συγκεκριμένο. Σήμερα, μας έχουν βάλει σε ένα λούκι που δεν μπορούμε να αντιδράσουμε. Δεν έχουμε τις αντιδράσεις που είχαμε κάποτε. Οι άνδρες πρέπει να είναι γενναίοι, τίμιοι, καθαροί μέσα τους. Πόσοι είναι σήμερα;». ΤΟ ΣΤΥΛ ΜΟΥ
«Όλα τα βλέπω από τη δική μου οπτική γωνία και όχι από την πλευρά της μόδας. Θα πάω να πάρω κάτι που μου αρέσει, κι ας είναι ακριβό, αλλά θα αγοράσω και μία μπλούζα ή ένα τζιν second hand. Πλέον δεν με απασχολεί αυτό όσο ίσως με απασχολούσε πριν από 5 ή 6 χρόνια. Δεν με νοιάζει πολύ η εικόνα μου. Την προσέχω, αλλά μέσα σε λογικά πλαίσια».
ΑΝΤΡΙΚΕΣ ΦΙΛΙΕΣ
«Για μένα η φιλία είναι μία προέκταση της οικογένειας. Ο κολλητός σου είναι ο από μηχανής θεός.
Ενώ φαίνομαι εσωστρεφής, με τους φίλους μου είμαι πολύ άνετος και ανοιχτός. Γι’ αυτό και οι φίλοι μου είναι μόνο 3 ή 4 άτομα». ΤΟ SEX ΚΙ ΕΓΩ
«Το sex, μαζί με τα ταξίδια, είναι το πιο ωραίο πράγμα στη ζωή. Πιστεύω ότι είναι μία εκτόνωση- που δεν έχει να κάνει με γυμναστική, όπως κάποιοι λένε- αλλά με συναισθήματα. Όταν το sex γίνεται με πάθος, μπορεί να αλλάξει πολύ τους ανθρώπους. Ακόμη όμως κι όταν δεν υπάρχει το συναίσθημα και είναι μόνο μία έντονη πράξη, επίσης και τότε μπορεί να είναι πολύ ωραίο. Δεν θεωρώ ότι το να είναι κάποιος πολυγαμικός είναι κακό. Μάλλον μας έμαθαν έτσι. Αν δεν προσβάλλεις κάποιον, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Όταν όμως σε καλύπτει το κομμάτι της μονογαμίας, τότε αυτό είναι ό,τι πιο ωραίο μπορεί να σου συμβεί».
πηγή: freegossip
