Ταυτόχρονα τα ήθη απελευθερώνονταν, τα ταμπού γερνούσαν, ο κινηματογράφος δειγμάτιζε λαμπερά χαμόγελα, ο Έλβις δίδασκε rock n roll και κάποιοι «αναιδείς» ήταν έτοιμοι να ρισκάρουν την ζωή τους. Αυτήν την φορά όχι για χάρη της πατρίδας, αλλά προς τιμήν ενός παιχνιδιού που έμελλε να γίνει το ακριβότερο σπορ του πλανήτη, της Φόρμουλα 1 φυσικά.
Οι αρχές τους ένα περίεργο ποτ πουρί. Η δημοκρατικότητα φλέρταρε με τον μποεμισμό, το fair play με τον κωλοπαιδισμό, ο τοπικισμός με την παγκοσμιοποίηση. Αργεντίνοι οδηγούσαν ιταλικά αυτοκίνητα, γερμανοί μηχανικοί δούλευαν σε αμερικανικά εργοστάσια ενώ τα χρήματα και ο τρόπος να τα ξοδέψεις δεν ήταν ποτέ πρόβλημα. Οι συνεχείς και συναρπαστικές εξελίξεις στην τεχνολογία του αυτοκινήτου έκαναν την Φόρμουλα 1την χαρά του κατασκευαστή.
Οι οδηγοί δεν ήταν επαναστάτες με ή χωρίς αιτία, ούτε απαραίτητα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, ήταν όμως άνθρωποι του ρίσκου, junkies της αδρεναλίνης και οι πρώτοι πολίτες του κόσμου πριν καν η έννοια οριστεί. Ο πατριάρχης ας πούμε του μηχανοκίνητου αθλητισμού, Μανουέλ Φάντζιο, πέντε φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, ήταν ένας πολύ πειθαρχημένος οδηγός, σεμνός και πάνω από όλα ταλαντούχος. Ο διάδοχός του όμως στο πόντιουμ, ο πρώτος βρετανός παγκόσμιος πρωταθλητής, Μάικ Χόθορν, ήταν εκείνος που έριξε την καρό σημαία στην κούρσα της ξέφρενης ζωής των οδηγών της Φ1. Τσιγάρα, ποτό, ξενύχτια και φυσικά πολλά κορίτσια. «Συνοδηγός» του ο σκοτσέζος Ίνες Άιρλαντ. Ήρωας πολέμου, ριψοκίνδυνος οδηγός και γερό ποτήρι. Ο μύθος θέλει ένα βράδυ πριν το grand prix της Νυρεμβέργης να έχει σκαρφαλώσει στην οροφή του ξενοδοχείου που διέμενε πυροβολώντας στον αέρα πριν μπουκάρει στο μπαρ διαμαρτυρόμενος επειδή είχε κλείσει πριν τα μεσάνυχτα. Καλύτερη ακόμα ιστορία η «επίδειξη» της νέας 6.3 Mercedes που του είχε δώσει η εταιρεία στο Mallory Park. Φυσικά το σκηνικό διεξήχθη κάποιες πρώτες πρωινές ώρες, φυσικά είχαν προηγηθεί πολλά πιτ στοπς σε παμπς και κλαμπς, φυσικά η κατάληξη ήταν ένα χαντάκι που βρέθηκε στον δρόμο του από το πουθενά. Αργότερα, την δεκαετία του ’90, ο Άιρλαντ έγινε πρόεδρος του συλλόγου Βρετανών Οδηγών. Περασμένα ξεχασμένα.
Κάπου εκεί ανάμεσα σε μεθύσια και μεταμεσονύχτια πάρτι ανέτειλε το άστρο του Τζάκι Στιούαρτ. Του σκοτσέζου που επανεφεύρε το άθλημα. Ο πρώτος οδηγός που έλαβε 1 εκατ. αμοιβή από διαφημιστική εταιρία, ο άνθρωπος που αργότερα δημιούργησε δική του ομάδα, εκπρόσωπος της Ford, ο οδηγός trademark, o (εμπορικός) Σουμάχερ πριν τον Σουμάχερ. Απέναντί του στα grand prix και στο lifestyle ο οδηγός για τον οποίο ο Σπίλμπεργκ ετοιμάζει ταινία. Ο ένας και μοναδικός Tζέιμς Χαντ.
Ο αλήτης με τα χρυσαφένια μαλλιά, ο playboy που τίναξε την χολιγουντιανή χρυσόσκονη από τον όρο, ο φασαριόζος που εμφανιζόταν ακόμα και σε επίσημα gala με τζιν και ξεθωριασμένα t-shirts (αγαπημένο του εκείνο με το μότο «sex - the breakfast of champions»). Εξαρτημένος από νικοτίνη, αλκοόλ, ναρκωτικά και σεξ λέγεται πως ξεκολλούσε την γόπα από το στόμα του λίγο πριν μπει στο μονοθέσιο. Με την λήξη, δε, κάθε σιρκουί η γροθιά του, σχεδόν εθιμοτυπικά, έψαχνε παρέα. Κάπως έτσι άλλωστε γιόρτασε και το μοναδικό του παγκόσμιο πρωτάθλημα, το 1976, γρονθοκοπώντας τον team manager της ομάδας του Τέντι Μάιερ, αφού είχε κερδίσει στο νήμα τον Νίκι Λάουντα.
Η απήχηση που είχε τόσο στο γυναίκειο πληθυσμό όσο και στους φίλους της F1μοναδική.
Διάδοχος του, όχι «άξιος», δεκαπέντε χρόνια μετά ο Έντι Ιρβάιν. Οι κανόνες όμως είχαν πλέον αλλάξει. Τα εκατομμύρια που εισχώρησαν στα ταμεία της FIA από τα χρυσά τηλεοπτικά συμβόλαια πολλά για να αντέξουν το playboy στυλ ζωής. Στην πραγματικότητα ο Ιρβάιν αυτοαναγορεύτηκε «κακό παιδί» μετά από την αλησμόνητη η αλήθεια δήλωσή του «προσπαθώ να διευκρινίζω στις γυναίκες με την πρώτη πως οι προθέσεις μου δεν είναι αγνές. Δεν είπα ποτέ πως θέλω να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια. Είναι τέτοια η φύση του σπορ που πρέπει να είμαι πάντα σε εγρήγορση. Και μια σύζυγος και δύο παιδιά αποκλείεται να μου παρέχουν κάτι τέτοιο». Κι η αλήθεια από το μπράτσο του παρέλασαν πολλές γυναίκες. Μεθύσια, ξενύχτια και μπουνίδια, όμως, δεν υπήρχαν στην ατζέντα. Μόνο έντονο ταπεραμέντο.
Τα μίντια αταβιστικά αναζητούσαν σκάνδαλα και βρώμικες ιστορίες. Και νόμιζαν πως τα βρήκαν στο εργένικο προφίλ των Ζακ Βιλνέβ και κατόπιν Τζένσον Μπάτον. Βλακείες. Οι χρυσές μποέμ εποχές είχαν περάσει. Είπαμε τα εκατομμύρια είναι πολλά και οι απαιτήσεις από τους οδηγούς περισσότερες. Η προετοιμασία τους απαιτεί την αντοχή μαραθωνοδρόμου, αντανακλαστικά μποξέρ και αυτοσυγκέντρωση πιλότου πολεμικού μαχητικού.
Ο επικεφαλής ιατρός της McLaren, Άκι Χίντσα σε συνέντευξη του την Κυριακή στο BHMAagazino ήταν απόλυτος: η Φ1 είναι το πιο απαιτητικό άθλημα του κόσμου. «Ένας οδηγός Φ1, από αυτούς που σε κάθε αγώνα χάνουν τρία κιλά και απαιτείται να συνδυάσουν αυτοσυγκέντρωση και συνεργασία όλων των μυών του σώματος τους, μπορεί να τρέξει μαραθώνιο. Οι αγώνες είναι όλο και πιο απαιτητικοί, οι χορηγοί αποφασίζουν όλο και πιο πολλά ταξίδια, οι οδηγοί είναι καλοπληρωμένα πειραματόζωα που παίζουν σε τσίρκο εκατομμυρίων. Δεν έχω δει τόση πίεση συγκεντρωμένη στο σώμα ενός ανθρώπου, όπως στους οδηγούς της Φ1 πριν τους αγώνες».
Προχθές στην Μελβούρνη ξεκίνησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Ο Σεμπάστιαν Φέτελ με τον αέρα τους πρωταθλητή, πήρε την 11η νίκη της καριέρας του με τον Λιούις Χάμιλτον να ακολουθεί, ενώ ο Βιτάλι Πετρόβ πήρε ανέλπιστα την τρίτη θέση.
Οι σαμπάνιες φυσικά άνοιξαν μόνο για πανηγυρισμούς.
πηγή: onsports
